به گزارش آهن پرایس در اخبار بازار فولاد، اغلب صنایع بزرگ فولادی در کشور یا در اختیار دولت و تحت نفوذ ساختار دولتی هستند یا بخشی از سهام آنها وابسته به دولت است، تا جایی‌که حتی مدیران آنها نیز از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت یا سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران  انتخاب می‌ شوند. در واقع، دولت بر عملکرد این مجموعه ‌ها تسلط کامل دارد. البته در طول سالیان گذشته بارها تلاش شده با ترفند واگذاری بخشی از سهام این شرکت‌ ها در بازار سرمایه، آنها را به جای واحد های خصوصی جا بزنند، با این وجود، شواهد حکایت از آن دارد که این مجموعه‌ ها را نمی ‌توان در قالب بخش خصوصی گنجاند.
کشور ما از ظرفیت‌ های ویژه معدنی و انرژی برای رشد و توسعه صنعت فولاد برخوردار است و بر همین اساس تولید کنندگان فولاد کشور از منابع عظیم انرژی ارزان و هم چنین منابع غنی سنگ آهن کشور برای تولید خود استفاده می‌ کنند، یعنی بیشتر نهاده‌ های تولید با قیمت داخلی و به‌ صورت ریالی در اختیار آنها قرار داده می ‌شود. برق، گاز و محصولات معدنی به بهایی بسیار پایین ‌تر از بازار جهانی در اختیار شرکت‌ های فولادی خصولتی کشور قرار می‌گیرد. درنتیجه قیمت تمام شده تولید فولاد در کشور به مراتب بسیار پایین ‌تر از سایر کشور هاست.
 
در مواردی برخی از این تولیدات حتی بازار انحصاری نیز دارند؛ یعنی همه گزینه‌ها به نفع آنهاست. با این وجود، این تولیدکنندگان، محصولات خود را حتی در مواردی به بهای گران‌تر از قیمت‌ های جهانی در داخل کشور، به فروش می‌رسانند و رانت عظیمی در این میان حاصل می ‌شود. درنتیجه این تولید کنندگان نباید انتظار داشته باشند که منابع عظیم یک کشور در اختیار آنها قرار گیرد، اما نظارتی بر عملکرد آنها انجام نشود. یا در مفهومی روشن‌تر این فعالان صنعت فولاد نباید توقع داشته باشند که برای تولید خود به ریال هزینه کنند و محصولات خود را به دلار در بازار داخلی به فروش برسانند.